لیلی گلستان متولد ۲ تیر ۱۳۲۳ در تهران بوده او مترجم و عضو کانون نویسندگان ایران است لیلی گلستان دختر ابراهیم گلستان و فخری گلستان و خواهر کاوه گلستان و مادر مانی حقیقی است همسر وی نعمت حقیقی میباشد.
بیوگرافی لیلی گلستان
لیلی گلستان از نویسنده ها و مترجمان ایرانی است او دارای جایزه شوالیه ادبیات و هنر فرانسه است
لیلی گلستان را باید یکی از راویان تاریخ شفاهی ایران در هفت دهه گذشته دانست. او که فرزند ابراهیم گلستان بود، از همان دوران کودکی این شانس را داشت که با بسیاری از شخصیت‌های تأثیرگذار فرهنگ و هنر ایران در ارتباط باشد و از بسیاری از رویدادهایی که فرهنگ و هنر آینده ایران را رقم زد، آگاه شود. بعدها البته توانست خود را به عنوان زنی مستقل، جدی و پرتلاش، مترجمی با آثار قابل تحسین و البته مدیری موفق در عرصه فرهنگ و هنر ثابت کند. به اینها سهم انکارناپذیر او را در کشف و پرورش استعداد هنرمندان جوان در سه دهه گذشته اضافه کنید.
مهاجرت به فرانسه
لیلی گلستان تا کلاس نهم دبیرستان در تهران تحصیل کرد و سپس راهی فرانسه شد تا در مدرسهٔ شبانه‌روزی توسط راهبه‌های دومینیکن اداره می‌شد تحصیل کند.
مطلب مشابه: توهین لیلی گلستان به شهناز تهرانی و پاسخ جالب شهناز تهرانی
بعد از یک سال تحصیل در این مدرسه به پاریس رفت و سه سال هم در پاریس درس خواند. این سال‌های اقامت و تحصیل در پاریس به دلیل دوری از دوستان و خانواده بر وی آسان نگذشت[۶] ولی از دستاوردهای این دوران اقامت در اروپا، علاوه بر دسترسی داشتن به رویدادهای سینمایی‌ای چون جشنوارهٔ ونیز، دیدار و آشنایی با سینماگرانی چون تارکوفسکی، گدار، و تروفو بود.
او در خاطراتش چنین می‌نویسد: «یک بار پدرم برای کار استودیویش به پاریس آمد و یک روز به من گفت که امروز با چند فرانسوی قرار ناهار دارد و مرا با خودش برد. من هیجده، نوزده سال داشتم. وقتی به رستوران رفتیم. پدرم آن دو فرانسوی را به من و من را به آن دو معرفی کرد: دخترم لیلی. مسیو ژان لوک گدار، مسیو فرانسوا تروفو! من بهت‌زده و حیرت‌زده زبانم بند آمده بود.
مطلب مشابه: بیوگرافی شهروز ملک آرایی دوبلور و صداپیشه
لیلی گلستان میگوید هنوز هم فکر می کنم آدم بسیار خوش شانسی بودم که از کودکی شاهد و مشاهده این اتفاقات بودم. این افراد نویسنده، شاعر، نقاش، موسیقی دان و اغلب از بهترین ها بودند. اول از همه جلال آل احمد و سیمین خانم آمدند و چون بچه نداشتند من بچه آنها شدم و وقتی به جاهایی می رفتند مرا با خودشان می بردند و خیلی خوشم آمد.
پاریس که بودم، شنبه، یکشنبه‌ها می‌رفتم خانه پدر پری صابری. گاهی اوقات مسافرانی که از تهران می‌آمدند پاریس، موقع بازگشت آقای صابری می‌گفت این شماره تلفن را بگیرید بگویید بچه‌ات دارد می‌میرد. همه‌اش گریه می‌کند. نه چیزی می‌خورد و نه درس می‌خواند. بابام می‌گفت عادت می‌کند. دیکتاتور بود.
